van Irkutsk naar Ulan Ude-one grumpy meets another

Vanochtend vroeg om 05:15u brengt Sascha me naar het station Irkutsk. Het regent en het is fris (graad of 5). Wat dat betreft heb ik mazzel gehad met mijn zonnige dag aan het meer. De trein brengt me vandaag naar Ulan Ude en scheert het gehele traject langs het Bajkalmeer.

De treinreis is verreweg de kortste, maar ook de minste tot nu toe. Mijn tickets zijn uitgegeven door de Deutsche Bahn (ipv de Russische Spoorwegen). Daar kwam ik met de dames provodnitsas tot nu toe altijd uit, maar voor de eerste keer tref ik een provodnik en meteen is t hommeles. Het roodharige ventje (want dat is het nog) brabbelt iets met "dat zijn niet onze tickets". Als ik s morgens vroeg érgens géén zin in heb dan is het geneuzel. Ik blijf met opzet net zolang Nederlands tegen hem lullen (waarom niet? Hij lult immers ook zn moerstaal), tot hij me besluit dan in ieder geval binnen te laten om 'zijn onderzoek' verder tijdens de rit uit te voeren. Whatever!
Ik wordt plaats gewezen en er wordt (zoals dat hoort) even later beddengoed om de hoek geflikkerd.

Ik val vrijwel meteen in slaap. En slaap als een blok, hoezeer de trein me met alle slingerbochten ook uit m'n slaap probeert te houden. Als ik een paar uur later wakker wordt, heb ik mn ticket nog steeds niet terug (en dat moet wel, ivm politiecontroles). En nee, de provodnik was niet van plan om m terug te geven. Nou, ik dácht het wel. "Sprashite nachalnik!", zeg ik (vraag chef!). Het roepen om iemands meerdere doet wonderen, heb ik wel vaker gemerkt hier. Dat gaat ie doen. Na een uur flikkert hij bijna achteloos het ticket om de hoek en gunt me geen blik waardig. He gelukkig. Je zou al bijna denken dat de Russen aardig zijn geworden. That's my boy. En bedankt.