Gisteravond ontzettend gelachen hier in Kyoto. Bussen, metro's, treinen had ik al gehad -een taxi nog niet. OK. Here's the deal. Had met een dame afgesproken, somewhere in Kyoto city. Gaan we dat vinden? Tuuuurlijk. Wij als Hollanders hebben de VOC mentaliteit (toch?! ;). Had het nog zo goed voorbereid. Alles opgeschreven... Here we go.

Een taxi aanhouden is simpel. Anywhere, anytime. De achterdeur zwaait vanzelf open - en weer dicht (not kidding you). Konnichiwaaa. Ik brul een straatnaam, het lichtje gaat uit en hij gaat rijden. Twee tellen later stopt hij weer, het lichtje gaat weer aan en hij mompelt druk in het Japans. Ik pak mijn mobieltje erbij en laat hem het adres zien. "Aaah!", roept hij begrijpend. Lichtje weer uit, mompelmompel en rijden. Een paar tellen later herhaalt zich het ritueel. Ik pak mn mobiel, noem de straten op en hij schetst een plattegrondje. En láchen allebei! We praten tegen elkaar, maar verstaan elkaar voor geen meter. Wat blijkt nou (kom ik later achter)? Straatnamen en nummers werken anders als bij ons en gaan op bouwjaar (nr 5 kan dus best naast 34 en 13 staan). Edoch, wat schetst mijn verbazing? Even later zet hij mij precies in een klein steegje op de plaats van bestemming af. Japanese way. ;) Mooi man.